صدای ما

روزی که رای ما را دزدیدند تا مدتها همه شوک بودند. بعضی ها از قبل خبر داشتند و بعضی ها حس کرده بودند خبری هست. مصاحبه با همسر رفسنجانی و بحث کروبی و موسوی را باز ببینید. روشن است که میدانستند. اما کل جامعه در شوک بود. جنبش سبزی که در زمان پیش از انتخابات ظهور کرد پیش از آن در نا آرامیهای دانشجویی در تهران و پیامدهای آن در اصفهان شکل گرفته بود. شاید قبل تر ها در نجف آباد و همدان پیش از روی کار آمدن خاتمی بوجود آمده بود. فقط اینبار بر خلاف گذشته جنبش به خیزش تبدیل شد، همه با هم برخاستند، و خواستند که آزاد باشند. حکومت بر خلاف گذشته نه اندیشه ای داشت تا همچون زمان هاشمی با مردم همراه شود و موسوی را خاتمی وار به صحنه آورد و بقای خود را برای سالها تضمین کند و نه چون کوی دانشگاه توان مقابله با نیرویی را داشت که بر خلاف گذشته موج موج به میدان آمده بودند. خیزش سبز خیزش سخن محبوس در دلها بود. اینبار جاری بر لب و اینبار جاری در خروش خیابانهای تهران. ولی هنوز مردم رای خود را طلب میکردند. همه با هم به دنبال رای خود بودند. اما ضحاکان را ابای سر بریدن جوانان وطن نیست. نقاب از چهره افکنده به خیزش سبز مردم رنگ خون پاشیدند. خود با دست خود، رهبر خود را و نظام خود را و تفکر خود را به هدف شعار مردم خیابانها بدل کردند. آنی که روستا به روستا مردم فریبی میکرد، در روز عاشورا آدم کشی میکند.

زندانها را از اندیشمندان و برنایان آزادمرد ایرانزمین پر کرده. در دنیا آبرویی برای خود نگذاشته و الوات را به ابزار سرکوب اندیشه آریایی گمارده. دایره خودیها را چنان تنگ کرده اند که انگشتان دست برای شمردنشان کفایت میکند. مردم از جمشید که روی برگرداندند، ضحاک نصیبشان شد. اما روزی بهانه ای به نام کاوه موسوی کافیست تا درفش آزادی بر آورد و ده به ده آزادگان ایران زمین را یکپارچه سازد برای به بند کشیدن دشمن واقعی.
آری روزگاری باز با هم خواهیم خواند ... دیو چو بیرون رود فرشته درآید ...

آنان که امروز در بندند آینده سازان ایران آزاد خواهند بود و برای نسلهای آینده خواهند گفت که استبداد دینی چقدر وحشی تر است از استبداد پادشاهی.

به امید روزگاری نزدیک که در آن جمهوری ایرانی مایه افتخار ما و الگوی تمدن بشری باشد ...